Radwański Józef (1892–1965), działacz ruchu zawodowego. Ur. 13 IX w Ostrowach w pow. kutnowskim, był synem Michała, robotnika cukrowni, i Marianny z Kapińskich.
Po ukończeniu szkoły przyfabrycznej przy cukrowni w Ostrowach R. pracował tu do r. 1937, m. in. jako gotowacz cukru. W okresie rewolucji 1905–7 r. kolportował literaturę socjalistyczną. Podczas pierwszej wojny światowej, R. był zmobilizowany do armii rosyjskiej. Po powrocie do kraju w r. 1918 został członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS). Działał na terenie Kutna, Gostynina, Sochaczewa i Włocławka. Na XIV Zjeździe Związku Zawodowego Robotników Cukrowni w Polsce (Warszawa 16–17 VIII 1924) został przewodniczącym Zarządu Głównego (ZG) tego Związku i pełnił tę funkcję do XX Zjazdu (24–25 VIII 1930). Ponownie wybrany na przewodniczącego ZG na XXV Zjeździe 29 III 1935, pozostał na tym stanowisku do września 1939 (od r. 1938 było to jego zajęcie zasadnicze). Jednocześnie działał w Spółdzielni Spożywców w Ostrowach, zaś w l. 1934–7 był członkiem Rady Nadzorczej Banku «Społem». W okresie drugiej wojny światowej był kierownikiem delegatury Banku «Społem» w Łowiczu (1940–2) i w Mińsku Mazowieckim (1942–4). Wg niektórych danych miał być związany z Robotniczą Partią Polskich Socjalistów. W sierpniu 1944 znalazł się w Warszawie. Po zakończeniu walk powstańczych na Żoliborzu został uwięziony i osadzony w obozie Neugamme koło Hamburga. Powrócił do kraju w r. 1945, podjął działalność w PPS, później zaś w Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Na I Krajowym Zjeździe Związku Zawodowego Pracowników Przemysłu Cukrowniczego (ZZPPC) w Warszawie 25–26 VIII 1945 został przewodniczącym ZG. Od II Zjazdu Związku (28–29 VI 1947) był jego wiceprzewodniczącym. Od 21 XI 1945 był jednocześnie członkiem Komisji Centralnej Związków Zawodowych. W marcu 1949 oskarżono go, podobnie jak innych działaczy Związku Pracowników Przemysłu Cukrowniczego, o «oderwanie się od mas» i usunięto z zajmowanych stanowisk związkowych. Następnie R. pracował jako inspektor bezpieczeństwa i higieny pracy w Centralnym Zarządzie Przemysłu Cukrowniczego do czasu przejścia na emeryturę w r. 1959. Zjazd ZZPPC w kwietniu 1957 podjął uchwałę rehabilitującą R-ego i innych działaczy. R. zmarł 28 VII 1965 w Warszawie. Odznaczony był Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Złotym Krzyżem Zasługi.
R. był żonaty z Olgą z Jazłowskich, miał syna Mieczysława i córkę Olgę.
Hass L., Organizacje zawodowe w Polsce 1918–1939, W. 1963; – „Tryb. Ludu” 1965 nr 211; – Centr. Arch. KC PZPR: Referat d/s Działaczy 733/124; – Informacje Mieczysława Radwańskiego.
Aleksander Kochański